2. yeni'yle tanışmam attila ilhan sayesindedir. edebiyat derslerinde yusuf has hacipleri falan işliyoruz, benim kafam çok ayrı yerlerde, okul kütüphanesi çok geniş, yutuyorum kütüphanedeki kitapları. gebze korsan kitapçılarında attila ilhan kitapları buluyorum, deli gibi şiir okuyorum. attila ilhanın önce garip sonra da 2. yeniyle olan kavgasını okuyorum, bir merak uyanıyor bende, nedir acaba 2. yeni? anlamsız şiir de neymiş? cemal süreya'ya giriyorum, ardından edip cansever, turgut uyar... lisede solcu arkadaşlar aforoz ediyorlar beni, döneklikle suçluyorlar. daha 16 yaşındayım.

sonradan farkettiğim şey şu; 2. yeni kafa yapımı değiştiren temalardan biri. karanlığı, sözel vuruculuğu, imgeleri-hayalleri ile bana yeniyi, deneyselliği, hayalgücünü vaadediyorlardı, cemal süreya okudukça hayallerim çeşitleniyor, turgut uyar okudukça karanlık bir bölgeye girip yeniden çıkıyordum. sıradışı bir deneyimdi benim için. yönümü belirlemişti, doğru veya yanlış.

bunları turgut uyar'ın kült eseri "dünyanın en güzel arabistanı" 'nı okurken yazıyorum. ilerde bu konuya yeniden dönücem. en azından örnekler olarak